بن بست و بک فلو از ذات مکانیزم هر موفقیتی هست.اصولا هرگاه بن بستی جلوی رسیدن به هدف مورد نظر هست نشانه موفقیت و سیگنال و علامت خوبی هست.
مکانیزم به این صورته که انسان به هدفی علاقمند میشه اون رو در ذهنش پخته و پخته و پخته تر میکنه و نهایت تصمیم میگیره به عملی کردن اون هدف.
تا اینجا رو تقریبا بلا استثنا همه افراد کره خاکی دارن.اما اونچه که وجه تمایز میشه بین انسان های موفق و اونها که درجا میزنن یا سرعت قابل ملاحظه ای ندارن در رسیدن باهدافشون خوشحال شدن یا نشدن از بن بست هست.
جمله مهم هنگام دیدن بن بست:
| افراد موفق | افراد ناموفق |
| آخ جون معلومه که هدف دو قدمیمه نزدیکه | نقی هدف تو مشتش بود مال اون بود اما... |
افراد موفق وقتی مرحله یک رو طی کردن یعنی هدف گذاری کردند و شروع کردند به رفتن و اجرای گام به گام هدفشون هنگام دیدن یک بن بست خوشحال میشن اما افرادی که گیو آپ میکنن
با دیدن بن بست مدتی میشینن و مایوس میشن و تایمی رو به بطالت میگذرونن که ممکنه این تایم تا همیشه ادامه داشته باشه یعنی کلا بیخیال هدفی بشن که طراحی کرده بودن
یادم میآد که جمله ای از جان ماکسول گفته بودم چند سال پیش در وبلاگ با این مضمون که خطا و شکست در مراحل اولیه هر هدفی باعث خوشحالی است.
در واقع اگر در مسیری میرید که هیچ دست اندازی که بتکونتتون نیست بدونید رو به فنایید و یا انتظار بالایی از خروجیش نداشته باشید.
پیروز و بهروز
هخامنش پارسی
سلام:)
دقیقا همینه...
مرسی
سلام ازبنده
یور ولکام
بعداز فارغ التحصیلیم دوسالی توی کارخونه سیمان کار کردم یه مهندس حدودا 40ساله برا ی مونتاز سپراتور از دانمارک آمده بود کارخونه این بنده خدا طبق رسم خودشان تمام لحضاتشو کار میکرد و حتی لحظه ای رو هدر نمیداد ازش پرسیدیم چرا ازدواج نمیکنی گفتش من نمیتونم یه جا وایسم من یه مهندسم باید مدام بچرخم و همه جا برم و تقریبا بیشتر کشورها رفتم بخاطر کارم اونروزا زیاد ندانستم چی میگه ولی الان چرا! یکی از بزرگترین علت عقب ماندگی ما روزمرگی هستش که گرفتارش میشیم ، در واقع بیشتر ماها (خصوصا خودم) با روزمرگی میمیریم قبل از آنکه مرگمان فرارسیده باشه
چی بگم والّا
آقا رضا نمی خوای ازدواج کنی خوب نکن ، ازدواج هیچ ربطی به روزمرگی نداره ، هیچ ربطی هم به این نداره که مدام یه جا کار کنی