پذیرش بی قید و شرط دیگران

خیلی سالها سعی کردم به کسانی که خودم احساس می کردم که نیاز به کمک دارند ، بدون توجه دلگرمی بدم. اونهارو کمک کنم. تشویق کنم که رشد کنند.تشویق کنم که مثبت باشند، که خوب باشند که غیبت نکنند که خوبی ها رو فراموش نکنند . که درس بخونن و .....

امروز دیدگاهم تغییر کرده و اون اعتقاد به کلمه پذیرش هست. پذیرش یعنی بدون قید و شرط قبول کردن. یعنی قبول کردن واقعیتهای جامعه ای که در اون زندگی می کنیم. یعنی قبول کردن خانواده ای که داریم. یعنی قبول کردن همکلاسی ها وهمکارهایی که باید با اونها کار کنیم. قبول کردن شرایط زندگی . روبرو شدن با واقعیتها . یعنی هرکس رو همونطور که هست قبول کنیم. خوب یا بد. تا کسی کمک نخواسته کمکش نکنیم. یعنی حس اینکه داریم ترحم می کنیم رو برای اطرافیانمون بوجود نیاریم. یعنی هرکس را با شرایط اخلاقی و روحی اش بپذیریم . با خوبی ها وبدیهاش .

 و اما در مورد خودم

دیگران راهرطور که هستند می پذیرم ولی خودم را هرگز. من کم کاری را نمی پذیرم . شکست را نمی پذیرم. کوتاهی را نمی پذیرم . خیانت را نمی پذیرم .من دروغ را نمی پذیرم . سستی را نمی پذیرم . از خط قرمزها واعتقاداتی که با مطالعه بهشون رسیدم کوتاه نمی یام .کمتر از حقم را هم نمی پذیرم!