نقطه ای برای شروع

یک راه جهت غلبه کردن بر ایراداتی که داریم و مانع از پیشرفتمان میشوند قطعا شناخت آنها و اصرار بر ترک آنهاست.
در واقع هنگامیکه آسیب شناخته شد گویی که میزان بسیار زیادی از مشکل پیش رو حل شده یا پتانسیل حل و رفع آن فراهم گردیده است.
هنگامیکه امراض خطرناکی چون کمال گرایی منفی،بیحوصلگی،مسامحه،تنبلی،وسواس فرد را از جلو رفتن باز میدارند یکی از راه های مقابله با آنها اصرار بر ترک آنها و انجام دادن عملی درست مقابل آنهاست.متاسفانه امراض بالا تقریبا همگی زیر یک چتر قرار میگیرند و به فاصله کمی از هم اما مجزا قرار دارند.
یک راه این است که وقتی احساس درجا زدن میکنیم صاف و ایستاده در مقابل آینه این سؤال را 
از خودمان بپرسیم که:"برای من مشکلی پیش آمده است،خب مشکل من کدام یک از اینهاست؟باشه پس میذارمش کنار"و سپس اراده کنیم تا بدون اتلاف وقت کار خود را آغاز کنیم.
به عنوان مثال کسی که وسواس است نیاز دارد تا برخی از مواردی که زیاد او را به مخاطره نمی اندازد عمدا رها کند.به معنای دیگر به بیماری اش بگوید حالا که تو با من لجبازی میکنی و مانع از رشد و پیشرفتم میشوی من نیز با تو لجبازی میکنم و اعتنایی به تو نمیکنم.
مثلا شخصی را در نظر بگیرید که میداند مشکل وسواس دارد و وسواسش دست کم در دو مورد به این شکل است(یعنی خودش آگاه است):
1-برای شستن دست خود همواره وقت زیادی صرف میکند
2-دوست دارد از لغات فارسی به جای عربی یا واژه های بیگانه استفاده کند و این دوست ما هم در خود احساس مسئولیت ملی میکند.
خب استفاده از واژه های فارسی بجای بیگانه امری است بسیار پسندیده که قطعا باید صورت گیرد اما بهتر است دست کم در این برهه این امر خطیر را به دوش دیگران بگذارد تا خود را از مهکه ای نجات دهد که اگر ندهد موجودیت شخص اش چه بسا از بین رفتنی باشد.
اما کنار گذاشتن مورد یک برای این شخص در گام اول پیشنهاد نمی شود چرا که شیب تندی دارد و شخص نسبت به آن احساس امنی ندارد.
پیروز باشید.